[norma portuguesa/norma galega]

Un estudo revelaba hai días que o 60% das mozas reciben insultos e ameazas machistas de parellas e amigos no teléfono móbil e que unha parte delas considera que certo "control" é "normal" e síntoma de preocupación e amor.

Así estamos no quinto ano da crise global: coa violencia que non para - diminúen as denuncias, aumentan as agresións -, no seo dun sistema que ten a violencia como garante da súa continuidade: a violencia dos despexos de vivendas, a represión dos movementos sociais, a violencia de cobrar 500 €... así como unha omnipresente cultura audiovisual que presenta modelos de muller á medida dos estereotipos patriarcais. Terreo abonado para que unha moza de 14 anos pense que se un rapaz se pon algo violento é porque a quere, primeiro paso para chegar ás agresións e asasinatos machistas entre adolescentes que nos golpearon este ano.

Non podemos rematar coa lacra social do terrorismo machista que mata máis mulleres que calquera outra causa se non imos ás raiceiras fondas onde este se xesta: un sistema económico que nos relega ás mulleres a unha posición subordinada, unha cultura que nos convirte en posesións e obxectos.

Con motivo do 25 de novembro, Día Internacional pola Eliminación da Violencia Contra as Mulleres, pídennos as camaradas de alén Miño un artigo para a fantástica revista A Comuna e nós imos enviar un S. O. S., unha mesaxe de socorro pola situación de acoso que vivimos as mulleres na Galiza e no Estado Español, onde se conxugan varias ameazas que nos esmagan: os recortes aos servizos sociais públicos, que afectan dobremente ás mulleres – ao asumir estas maioritariamente os coidados -, a chapoda das políticas de Igualdade e das axudas ás vítimas de violencia, o anuncio dunha regresiva lei do aborto, unha lei de Educación antidemocrática...

De certo que, infelizmente, esta mesma guerra contra as mulleres a estades a sufrir en Portugal, coma en toda a Europa da troika, pois, a crise – ou, por mellor dicir, estafa – serviu como coartada para re-situarnos ás mulleres con máis crudeza no papel que o sistema capitalista nos reserva: a reprodución da forza de traballo e a carga sobre nós do mantemento e coidado das masas proletarias, suplindo co noso esforzo os dereitos que o estado social en retirada abandona. Así, é sobre as mulleres sobre as que recae o maior peso da atención a persoas dependentes, as que suplen o recorte nos comedores escolares, as que asumen os coidados a persoas enfermas ás que os inmorais recortes sanitarios deixan na estacada –  na Galiza estase a desmantelar a Sanidade pública –, o que se vén a unir ás tarefas do fogar e ao coidado de nenos e nenas, que seguen a ser ocupacións maioritariamente femininas.

Por iso, ás feministas europeas non nos queda outra que unírmonos contra esta ofensiva patriarcal, que é global, mais que adopta formas comúns e específicas no noso continente. Por iso, a esquerda europea – e con máis razón a dos estados do sul, a quen a arquitectura infernal do euro nos ten reservado o papel de periferia – debemos aproveitar as eleccións ao Parlamento Europeo do ano que vén para que, polo menos, sirvan de altavoz da situación que vivimos as mulleres  - e o colectivo LGTB –: un retroceso brutal en condicións de vida, en dereitos e liberdades en todo o continente.

Os comicios europeos de 2014 deben poñer na axenda política aquelo do que sempre se fala en segundo lugar, aínda que afecte á metade da humanidade: as macro-redes de tráfico de persoas e prostitución forzada, o terrorismo machista, a pobreza que afecta en maior grao á poboación feminina europea (un 25% das mulleres da UE-28 atópanse en risco de exclusión social), as redes de pederastia e Europa como punto de onde sae o turismo sexual, a inferior taxa de actividade, inferior remuneración laboral e maior temporalidade (32% de taxa de emprego parcial nas mulleres fronte ao 9% dos homes), o traballo feminino precarizado e na economía sumerxida, a exclusión social das mulleres discapacitadas e das mulleres anciás na envellecida Europa, os infernos da anorexia e a bulimia inducidos pola "cultura" dos grandes medios, os atentados plásticos contra o corpo das mulleres ou a posta en cuestión dos dereitos sexuais e reprodutivos nos estados da UE. Este é o terreo onde campa a violencia de xénero en Europa, a principal causa de morte feminina.

Así, dende a Galiza, agardamos que esta pequena mensaxe de auxilio inconexa sexa o inicio dunha ponte de sororidade coas feministas do sul do Miño e que berremos xuntas no noso idioma común: nin sumisas, nin escravas, mulleres libres e liberadas na Europa dos pobos!

Paula Vázquez Verao, responsavel de Organização de Anova (Galiza)

Artigo relacionado: Violência de género na Europa